Plezier

Een prachtige column van Toine Heijmans vorige week in de Volkskrant . Plezier. Over het plezier dat onze Olympiërs in Londen uitstralen en daarmee de zomer redden, na het chagrijn van het EK voetbal.

Ranomi, Epke, Dorian, Marianne, Churandy boven alles, ze vonden het leuk wat ze deden, en ze presteerden. Misschien wel juist omdat ze het zo leuk vonden.

Een tip van Toine – ga nou na thuiskomst uit Londen eerst de voetballers helpen, en daarna de politici. Een cursus “Hoe hou ik de lol erin!”

Ik moest natuurlijk meteen aan het werk denken. Is het niet zo dat mensen die plezier hebben in hun werk tot grotere prestaties komen? Het lijkt heel  logisch, maar wat doen we er in de praktijk mee?

De “plezier versus ambitie” discussie ging door, en vanmorgen reageerde Arnon Grunberg met zijn voorpaginacolumn. En ook hij kwam bij het bedrijfsleven terecht. Tien tot twintig procent van de werknemers zou gewoon plezier mogen hebben, ook al presteren ze niet of nauwelijks. Goed voor het bedrijf en de werknemers.

Dat je in een bedrijf te  maken hebt met tien tot twintig procent van het personeelsbestand dat er niets van bakt kan wel kloppen. Dat dit de mensen zijn die je toch in dienst houdt omdat ze zoveel plezier uitstralen en daarmee hun presterende collega’s tot nog grotere prestaties aanzetten, nee, beslist niet. Meestal integendeel – de slechte presteerders halen ook nog eens het plezier naar beneden.

Ik zat meer te denken aan iedereen met plezier te laten werken. Dan presteert iedereen bovenmaats en daar hebben we dan weer allemaal plezier van.