Maar ik ga natuurlijk primair voor de muziek. En dan nog niet eens de grote namen, al viel The Cure helemaal niet tegen. Bruce Springsteen wel, de man wordt oud, ik heb hem beter zien optreden. Al herpakte hij zich in het laatste uur, en toen werd het toch nog heel leuk. Ik ga voor de nieuwe bands, die nog ver afstaan van stadionoptredens, en dat hoogstwaarschijnlijk ook nooit zullen halen. En wat viel dan op. De duo’s jongen-meisje doen het prima. Ze heten Ting Tings of Blood Red Shoes, en ze spelen lekker rammelende maar enthousiaste rock. Een drumstel en één gitaat, mee4r heb je niet nodig. Hoewel, je kunt ook naar het andere uiterste gaan en 70 mensen op het podium verzamelen. En dan krijg je ook een heel aparte ervaring. Ieder ander was al lang enthousiast over Kyteman, maar pas sinds hij het woord hiphop uit de bandnaam en grotendeels uit het repertoire heeft verwijderd ben ik ook om.
Was er dan ook nog een gewoon bandje dat voor mij de moeite waard was? Jazeker, hoewel “gewoon” ook maar betrekkelijk is als het om instrumentkeuze gaat. Op driekwart van hun optreden hadden Mumford en Sons het drumstel nog niet gebruikt en kreeg ik het idee dat ze dit voor spek en bonen hadden meegenomen. Dat viel mee, maar apart was het wel, en prachtig. Leuk voor de jongens dat ze net voor Bruce geprogrammeerd stonden, een paar uur later stonden ze bij de Boss Heartland mee te zingen.
Zestig duizend mensen op één veld – het is wel veel. Terwijl het halve veld vol ligt met mensen in rust is de andere helft continu in beweging, een niet aflatende stroom van T-shirtjes waar je naar kunt kijken. Als je er op gaat letten wordt je knettergek van die constante flow, daar hoef je geen autist voor te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten