Jaloers?

Er zijn veel mensen die aan het eind van hun werkzame carrière uitkijken naar hun pensioen, en die jaloers zijn op collega’s en vrienden die er al uit gestapt zijn. Bij mij doet zich het tegenovergestelde voor. Nu ik mijn pensioenleeftijd bereikt heb ben ik eigenlijk jaloers op mijn jongere collega’s die soms nog tientallen jaren verder mogen. We zijn met zoveel innovatieve en uitdagende projecten bezig dat ik ze veel te leuk vind om er verder niet bij betrokken te kunnen zijn. Dat ik niet zal weten of ze al dan niet een succes worden, althans niet uit eerste hand.

Gelukkig heb ik een nieuwe kans gekregen. Ik doe weliswaar afstand van mijn operationele taken in de huidige organisatie, maar daar staat tegenover dat ik een nieuwe uitdaging heb, in ieder geval voor de komende drie jaar. Als programma manager duurzaamheid mag ik weer betrokken zijn bij leuke projecten, en nu ze volop gericht zijn op verduurzaming (en het belang zoveel groter is) zijn deze projecten wellicht nog leuker om te doen.

Als ik zie wat er allemaal aan uitdagingen zijn (een eufemisme!) zakt de moed me regelmatig in de schoenen. Komt het nog wel goed? Maar als ik dan ook zie wat er allemaal voor oplossingen verzonnen worden, dan worden de problemen toch weer echte uitdagingen, en krijg ik enorm veel zin om daarin mijn bijdrage te leveren. Misschien nog wel meer dan ooit.

De laatste jaren werd de wereld er in veel opzichten niet beter op. Dit lijkt de eerste periode in het bestaan van de mensheid dat kinderen het niet perse beter hebben dan hun ouders, integendeel zelfs. Ik benijd de huidige jongere generaties niet, ik ben blij dat ik niet meer voor de uitdagingen sta waar tieners en twintigers nu wel mee te maken hebben. Met name onzekerheid – hoe gaat het verder? Krijg ik ook nog de kans op een goed leven zoals mijn ouders en grootouders?

Maar pas geleden schoot me iets te binnen wat dit beeld een beetje deed kantelen.

Ik dacht aan mijn kleinkinderen, nu tussen de 1 en 8 jaar oud. Heel negatief gezegd - zij komen straks te leven in de wereld die wij op zo’n vreselijke manier verpest hebben. Maar juist van de andere kant bekeken, zij krijgen straks te maken met al die stappen die in de goede richting worden gezet, zij  mogen daar nog vele tientallen jaren volop aan meewerken. Zij zullen een wereld meemaken waarin ze oplossingen implementeren die de huidige problemen omkeren, naar een echt mooiere toekomst.

Jaloezie is een groot woord, want ik gun ze dat natuurlijk van harte. Laat ik het anders zeggen – ik benijd ze daar wel een beetje om. Wat een prachtig vooruitzicht!