De Top 30 van 2011

Het is weer vakantieweek, tijd voor een terugblik op het muzikale jaar. 161 CD's leken mij de moeite van het beluisteren waard, dertig daarvan het ik op volgorde gezet. Waarbij die volgorde natuurlijk een momentopname is. Met op 1 alweer: Canada.

1	Fucked Up	David Comes To Town	Eindelijk weer eens een lekker harde punkplaat die diepe indruk maakt. En niet alleen op mij – hij haalde ook de top-10 van de OOR jaarlijst. Luister en huiver
2	Circle Takes The Square	Decompositions Volume I	Het was 7 jaar geleden dat het schitterende As The Roots Undo verscheen, en nu dan eindelijk de opvolger. Heel weinig mensen houden hiervan – ik nog wel. Luister
3	Wilco	The Whole Love	Het moest er een keer van komen – Wilco hoog in de lijst. Na 10 albums heeft Jeff Tweedy nog niets ingeboet aan afwisselende zeggingskracht. Luister
4	Pains of Being Pure at Heart	Belong	Niet de eerste keer dat deze New Yorkers hoog in de lijst staan. Shoegaze blijft trekken. Jammer dat ik ze niet tegenkwam tijdens de vakantie in hun stad. Luister
5	… And You Will Know Us By The Trail of Dead	Tao of the Dead	Nog zo’n band – het moest er een keer van komen. Luister
6	Decemberists	The King is Dead	Ingetogener dan het bombastische (maar schitterende) Hazards of Love. Bekroondmet een prachtig optreden in Paradiso. Luister
7	Kurt Vile	Smoke Rings For My Halo	Een vast waarde in mijn lijstjes, ik kijk nu al uit naar een optreden in Europa begin volgend jaar. Luister
8	War on Drugs	Slave Ambient	Dit jaar versloegen ze bijna hun voormalig bandlid Kurt Vile, hij staat hierboven. Luister
9	The Veils	Troubles of the Brain	Een al lang aangekondigde full length bleek toch eigenlijk niet meer dan een uitgerekte EP. Maar voor begin volgend jaar staat weer een nieuwe CD  gepland. Luister
10	Spinvis	Tot Ziens, Justine Keller	Jarenlang kon het me niet echt bekoren. Goed, maar er sprong geen vonk over. Dit jaar wel, en niet alleen bij Erik de Jong, maar ook bij de nieuwste CD’s van Eefje de Visser en Roos Rebergen (Roosbeef). Luister
11	Feist	Metals	Prachtige muziek vond ik het al, maar deze CD beluisterde ik iets vaker. En dan haalt het zomaar de eindlijst. Luister
12	Cage The Elephant	Thank you Happy Birthday	Klinkt pretentieloos, maar is het juist niet. Luister
13	Disappears	Guider	Gooi er nog maar een shoegaze bandje tegenaan, met lekker lang uitgesponnen nummers. Luister
14	Yuko	As if we were Dancing	Belgen die dEUS verslaan. Wat een prachtige indie. Luister
15	Psychic Ills	Hazed Dream	Voor electronisch experimenteel moet je nog steeds in New York zijn. Luister maar eens
16	Social Distortion	Hard Times and Nursery Rhymes	Old heroes never die, zelfs Mike Ness niet. “White Light, White Heat, White Trash” zullen ze nooit evenaren, dat staat niet voor niets in mijn all time top 10. Maar sommige nummers ... Luister
17	Thursday	No Devolución	Ik heb familieleden die hier helemaal stuk van zijn, en dan vooral van het beroemde “Full Collapse”. Voor mij was dat nooit de #1 emocore CD, hun zesde CD die dit jaar uitkwam steekt daar ruim bovenuit. Luister
18	Tapes ‘n Tapes	Outside	100% lo-fi indie. Vaste prik in mijn lijst, een band waar je nooit aan hoeft te twijfelen. Luister
19	Tom Waits	Bad as Me	Het kan niet altijd feest zijn. Een prachtige afwisselende CD, met een goed overzicht van ’s mans oeuvre. Luister
20	Stephen Malkmus & The Jicks	Mirror Traffic	Drie oude indiehelden leven nog volop. J Mascis met een bijna accoustisch “Several Shades of Why”, Robbert Pollard zette maar liefst 26 indiepareltjes op “Let it Beard” van de Boston Spaceships. En Stephen Malkmus toerde met Pavement, maar maakte een CD  met the Jicks. Luister
21	Naked & Famous	Passive Me, Aggressive You	Een leuk jong bandje, en de enige hitsingle uit mijn lijstje. Wie kent het niet?
22	Fink	Perfect Darkness	Een prachtig optreden op Lowlands. Als muziek tranen in je ogen brengt (en niet alleen bij de luisteraars, ook bij de muzikant zelf). Rillingen
23	Phoenix Foundation	Buffalo	Het hoeft niet altijd hard te zijn. Subtiel en breekbaar kan ook. Luister
24	Erland & The Carnival	Nightengale	Weirdfolk, zo heet deze muziek. Luister
25	Dark Captain	Dead Legs and Alibis	Een beetje lastig te kwalificeren, is het indie folk of is het shoegaze? Zeg het zelf
26	Twilight Singers	Dynamite Steps	Gewone rock mag toch ook nog wel. Luister
27	Flying Horseman	Wild Eyes	Nog een keer België. Bezwerend, opzwepend. Luister
28	Eefje de Visser	De Koek	Prachtig breekbaar. Misschien staat deze CD wel veel te laag in de lijst. Luister
29	Roosbeef	Omdat Ik Dat Wil	En dan moet Roos er natuurlijk ook in. Luister
30	Beirut	The Rip Tide	Verscheidene CD’s verdrongen zich op de  laatste plaats in deze top 30. Toch maar een groep waar de critici lovend over spreken. En ik nu ook. Want let wel: nummer 30 in deze lijst is nog altijd genieten. Luister

Dat heb ik weer

Gummbah is een cartoonist van liefde en haat. Lang niet iedere cartoon spreekt me aan, maar lang geleden (misschien wel 15 jaar?) heeft één cartoon zoveel indruk gemaakt dat ik sindsdien vaak op internet gezocht heb. Niet te vinden.
Zondag struinde ik op zolder door een doos met foto's en krantenknipsels, en wat kwam er tevoorschijn? Wie bewaart heeft wat, en dat geldt zeker voor deze doos.



 
En hoe is de cartoon na al die jaren? Oordeel zelf.

Met dank aan Gummbah - ik ga ervan uit dat dit voldoende is om het copyright te respecteren.

The West and the Rest

Een paar weken geleden las ik het boek van Niall Ferguson - The West and the Rest. In dit boek probeert Ferguson the verklaren waarom het "Westen" sinds 1492 de dominante beschaving is geworden, en waarom dat bijvoorbeeld China niet gelukt is, ondanks dat zij in de vijftiende eeuw veel verder op het pad van beschaving waren dan wij Europeanen.
Het is een prikkelend boek, met onder andere de vraag waarom achter het IJzeren Gordijn een Amerikaanse jeans een tijd lang gold als het ultieme statussymbool. Konden de Russen zelf geen spijkerbroeken produceren? En waarom is MacDonalds de eerste uiting van westerse beschaving wanneer een land zich daarvoor open stelt.

Maar ook veel serieuzere aspecten worden belicht. Als het Westen vijfhonderd jaar de wereld heeft gedomineerd, kan het dan ook zomaar afgelopen zijn. Ferguson is daar mild over - het is meer dat de rest van de wereld nog verder verwesterd. Maar hoe lang domineren wij nog? Dat is een vraag die dit jaar toch wel heel nadrukkelijk op de voorgrond treedt. Betekent de Arabische Lente een verdere verwestelijking, of gaan die landen juist terug naar hun islamitische cultuur? En een nog veel prangender vraag: waar eindigt de euro crisis. Europa aan het infuus, gevoed door het dan weer oppermachtige China?

Het einde der tijden wordt regelmatig voorspeld, en ik zal de laatste zijn om daaraan mee te doen. Maar spannend is het wel.

Baarden

Wat is dat opeens toch met baarden? De nieuwe CD van Guided by Voices frontman Robert Pollard (nu onder de naam Boston Spaceships) heet Let it Beard. Trouwens - weer een enorme aanrader.

En deze week heeft de Volkskrant een artikel over meerdere pagina’s, geheel gewijd aan de nieuwe baarden.

Dan ik. Mijn vroegere manmoedige pogingen tot het kweken van gezichtsbeharing heb ik snel gestaakt, toen het meer de lachlust van anderen opwekte dan leidde tot een stoer mannelijk uiterlijk. Het lukte uiteindelijk wel een soort van five o'clock shadow te laten ontstaan, maar dan pas na een dag of drie. Alleen iets voor in de vakantie dus.

Gelukkig raakten snorren en baarden al gauw helemaal uit en viel ik niet op in het straatbeeld. Tot nu. Zal ik het nog eens proberen?

De waarheid in het midden

Ik heb op het werk regelmatig te maken met dingen die verkeerd zijn gegaan. Orders die niet goed zijn uitgevoerd, installaties die niet werken, klanten die klagen. Je ziet vaak dat partijen dan lijnrecht tegenover elkaar komen te staan, dat ze beide de ander de schuld geven, dat de oorzaak uitsluitend bij de ander ligt. Ons valt niets te verwijten.


Een onderaannemer voert een werk slecht uit, niet volgens onze instructies, met een rommelige installatie en een ontevreden klant tot gevolg. We gaan hevig tekeer tegen de onderaannemer: hoe is het mogelijk dat hij er zo’n rotzooi van maakt. Maar dan blijken onze instructies toch niet helemaal duidelijk te zijn geweest, en de toegeleverde materialen waren niet compleet. Bovendien - we komen wel erg laat met onze opmerkingen, zodat herstel bijna niet meer mogelijk is.

We komen op een werk aan en dan blijkt dat we veel te vroeg zijn – de opdrachtgever is nog lang niet klaar. Hoe is het mogelijk? We hadden nog wel zo gezegd dat we er vandaag om acht uur zouden zijn. Maar dan blijkt dat we dat vier weken geleden eenzijdig hebben afgesproken, terwijl de klant toen al had gezegd dat dit wel erg krap was. Onze projectleider heeft de monteurs maar op hoop van zegen weggestuurd.

Kortom – in veel gevallen ligt de waarheid in het midden – het is zelden helemaal zwart of wit. Het grijze gebied is groot.
Hoe voorkom je dit grijze gebied? De beste methode blijft om steeds even in de schoenen van de andere partij te gaan staan. Is de afspraak van twee kanten duidelijk? Weten we precies wat we van elkaar verwachten? Lees je email of de instructie nog eens door, nu vanuit de ontvanger.

Er is een gebied waar wat mij betreft de waarheid NIET in het midden ligt. Tussen de opvattingen van Geert Wilders en de mijne is GEEN grijs gebied, en dat zal er ook niet komen. Hier ligt de waarheid helemaal aan mijn kant!

The Luminous Interval

Tijdens de vakantie bezocht ik het Guggenheim Museum in Bilbao. Een aanrader – uiteraard. Ik werd vooral getriggerd door de tentoonstelling “The Luminous Interval, The D.Daskalopoulos Collection”, met daarin werken van meer dan 30 hedendaagse kunstenaars.
De naam van de tentoonstelling komt uit het werk van de Griekse filosoof Nikos Kazantzakis. Hij zag het leven als een luminous interval, een periode van ontbinding en verval als een noodzakelijke voorwaarde voor schepping en vernieuwing.

Dat deed me denken aan het veranderingshuis (zie eerdere blogs) waarin voor bedrijven hetzelfde geldt: een periode van chaos voordat het bedrijf rijp is voor vernieuwing.

John Bock – Palms – 2007 – D. Daskalopoulos Collection

Voor een overzicht van de kunstwerken, zie http://www.guggenheim-bilbao.es/microsites/the_luminous_interval/secciones/obras_destacadas/obras_destacadas.php?idioma=en

Heit

Vanavond mijn vader verhuisd naar wat misschien wel zijn laatste stekkie wordt, een verzorgingsflat. Zijn hele leven lang is hij vrachtwagenchauffeur geweest, en het was dan ook best een zwaar moment toen hij, een paar maanden geleden nog maar, zijn laatste auto moest verkopen. Rijden was eigenlijk onverantwoord geworden. Van hem heb ik mijn speciale interesse in vrachtauto's, en in iedere serie vakantiefoto's komen steevast plaatjes van vrachtauto's voor. Zo ook onlangs in New York . Voor "us heit".

 

 

En vooruit, voor mezelf ook nog twee stuks dan.

Creativitijd

Hoe vaak hoor je in je leven niet: “Wat kon jíj vroeger spelen!” Met als ondertoon dat je dat toch wel helemaal kwijtgeraakt bent. Voor velen is het waar. Tot en met je basisschooltijd ben je voortdurend spelend in de weer, je verzint van alles. Voor mij was het Lego in de winter, en buiten spelen in de zomer.


Dan komt de middelbare school en is dat opeens over. Ik kan me herinneren dat het me speet, ik kón gewoon niet meer spelen zoals ik daarvoor deed. Je bent druk om te leren wat voorgeschreven is, en je enige creativiteit ligt in het oplossen van natuur- en wiskundevraagstukken – maar dan wel volgens de regels. Eigen initiatief wordt niet meer gestimuleerd.

Als je gaat werken begin je meestal ook binnen een vast stramien, je leert wat anderen te voordoen. Weinigen beginnen al meteen heel creatief, tenzij ze daar heel expliciet de keuze voor gemaakt hebben. Mijn creativiteit uitte zich in slimheid. Slim werken, althans slimmer dan de anderen, waardoor ik efficiënt was en positief opviel. Dan ga je groeien, je ontwikkelt je, krijgt steeds leukere banen waar je steeds meer je creativiteit in kwijt kunt.

De baan die ik nu heb is niet de meest uitdagende. De oplossingen die voor problemen gevonden moeten worden zijn vrij basic, en ik zit er nog niet lang genoeg in om op alle gebieden slim mee te kunnen praten.
Hiervoor heb ik een aantal functies gehad die juist wel het uiterste van me vergden, en waarin ik juist heel creatief bleek te zijn. Vaak zo erg dat overal briefjes met ideeën rondzwierven, aandachtpunten die nog uitgewerkt moesten worden, opgeschreven, gedeeld met anderen. Nu heb ik dat juist niet, en daarover maak ik me zorgen. Het is bijna weer dat gevoel aan het begin van de middelbare school – ik kan het niet meer. Nergens liggen meer briefjes, en kijk eens hoe lang het geleden is dat ik iets om mijn weblog schreef.

Dit weekend had ik een heel korte discussie over dit onderwerp, en het leverde genoeg inspiratie op voor dit blog. Mijn zoon vertelde me dat er op dit moment zoveel creativiteit van hem verwacht werd in zijn baan, dat hij niet meer toekwam aan creativiteit daarbuiten, dat hij daarvoor gewoon creativiteit te kort kwam. Een interessante vraag – is er een grens aan je creativiteit?

Mijn ervaring is dat creatief bezig zijn op het ene vlak juist stimulerend is op andere vlakken – je komt in een soort flow waarin idee na idee bij je binnen schiet – zoveel dat je er soms niet meer aan toe komt ze allemaal uit te werken. Dat er zoveel briefjes om je heen zwerven dat je na een tijdje vergeten bent wat je met een bepaalde aantekening bedoelde. Een bevlogenheid die overal doorwerkt, in je werk en privé. Dat het dus meer een kwestie is van gebrek aan tijd dat gebrek aan creativiteit.

Je komt dus creativitijd te kort.

Waarom reorganiseren?

Onlangs raakte ik verwikkeld in een internetdiscussie die begon met de vraag “Why reorganize?” Een aantal bijdragen waren erg negatief: Het geeft het management iets te doen, terwijl de mensen er slachtoffer van zijn. Elke reorganisatie kost zeeën van tijd, vooral voor ondersteunende afdelingen die er niet eens direct iets mee te maken hebben. De meeste reorganisaties mislukken, dus waarom proberen ze het steeds weer? Op een gegeven moment vond ik het tijd om erin te springen.

Elf jaar geleden was ik misschien wel de meest enthousiaste supporter van een reorganisatie van een projectafdeling. Tot dan toe hadden we gescheiden afdelingen voor calculatie en uitvoering. De calculatie- en offerteafdeling was verantwoordelijk voor het aanbieden en verkopen van projecten, de tweede stap, bestaande uit tekenaars, werkvoorbereiders en monteurs was belast met de realisatie tot uiteindelijke oplevering. Dat leidde tot zoveel miscommunicatie, verstoorde relaties en uiteindelijk ontevreden klanten dat we besloten het anders te doen, in teams. Ieder team werd verantwoordelijk voor het hele traject van aanbieden, order binnen halen en voorbereiden tot de overdracht aan de monteurs. De reorganisatie was redelijk succesvol. Toen ik na twee jaar een uitgebreide analyse maakte was de balans positief, met nog wel de nodige kanttekeningen.

Nu zijn we elf jaar verder, en ben ik weer een warm voorstander van een reorganisatie die we net op dezelfde afdeling hebben doorgevoerd. We hebben de teams weer gesplitst in aparte afdelingen voor commercie en uitvoering. Terug naar af. Dit lijkt misschien een manier om het management bezig te houden, maar dat is het uiteraard niet. De omgeving en de markt is veranderd, interne processen zijn heel anders dan elf jaar geleden, de wijze van omgaan met mensen, verantwoordelijkheden, vrijwel alles is nu anders dan toen. Kortom, het was nodig om weer te veranderen, en het is niet meer dan toeval dat dit bijna terug is naar de oorspronkelijke situatie. Het kost weer tijd, energie, productieverlies, vanzelf. En toch was ik erg enthousiast.

Het kost energie, maar ik ben van mening dat een goed uitgevoerde reorganisatie ook veel energie oplevert, nieuwe uitdagingen, motivatie. De boel opschudden, mensen losrukken uit hun ingeslapen bestaan. Gedwongen worden te veranderen, en daarmee de weg openend tot nog meer veranderingen, verbeteringen. Ik geloof beslist dat een succesvolle organisatiewijziging een positieven energiebalans heeft, dat het positieve psychologische effect opweegt tegen te nadelen. Dan zeg ik er wel iets bij – het woord succesvol. Het vergt het uiterste van het management om een verandering tot een succes te maken, tot een zo groot succes dat het meer oplevert dan oorspronkelijk gedacht. Dat is de uitdaging waarvoor reorganiserende managers staan.

(Bron: www.seniorama.be)

Als je zo goed kunt reorganiseren, dan kom je dicht in de buurt bij wat sommige mensen denken, namelijk dat je het alleen maar doet voor het reorganiseren, zelfs als er geen logica of business case achter zit. Alleen maar voor de positieve energie. Ik hoop nog eens zo’n reorganisatie te doen. Over elf jaar?

Top 20 (en iets meer)

Het is weer tijd voor het muzikale jaarlijstje. Wie wordt de opvolger van The Decemberists en verovert de felbegeerde eerste plaats in mijn top 20 van 2010?

Halverwege het jaar zag het er somber uit. Ik had eigenlijk nog niet een plaat gehoord die zich kon meten met de toppers van vorig jaar. Toen kwam Arcade Fire en kwam er alsnog een stroom goede platen op gang. Ook dit jaar weer een mix van splinternieuwe bandjes en oude bekenden, met misschien wel iets meer de nadruk op de namen van vroeger. Word ik ouder? Of deden de oudjes het dit jaar erg goed? Neil Young bijvoorbeeld om meteen de alleroudste te nemen. Singer-songwriter met gitaar, en dat is op Le Noise genoeg. Lemmy is maar een maand jonger, maar op de nieuwste Mötörhead klinkt hij nog net zo gedreven als 35 jaar geleden. Let wel: deze beide heren zijn inmiddels 65.

Nick Cave gaat al bijna net zo lang mee, en scoorde weer met zijn alter ego Grinderman. En dan de terugkeer van oude helden Michael Gira en de Swans, of Killing Joke van Jaz Coleman. De punk van Bad Religion.

Canada deed het weer heel goed. Neil Young om te beginnen. Dan natuurlijk Arcade Fire en Wolf Parade, maar ook Plants & Animals uit Montreal. En uit de rest van Canada kwamen daar Frog Eyes, Born Ruffians en Black Mountain bij.

Verder opvallend: drie keer Denemarken (I Got You on Tape, Volbeat en de uiterst tedere Agnes Obel). Terwijl Zweden er dit jaar juist heel bekaaid afkwam. Agnes Obel was de enige die ook mainstream bekend raakte. Arcade Fire werd weliswaar op 3FM gesignaleerd, maar Agnes zelfs op Radio 2.

Ik noem het lijstje top 20, maar normaal gesproken tel ik gewoon door tot alle “goede” platen op zijn. En goed betekent dan dat het merendeel van de nummers goed is, niet een paar uitschieters.

1. Broken Records – Let Me Come Home
2. Plants and Animals – La La Land
3. Arcade Fire – The Suburbs
4. Grinderman – 2
5. Frightened Rabbit – The Winter of Mixed Things
6. Spirits of The Dead – Spirits of The Dead
7. Wolf Parade – Expo 86
8. Frog Eyes – Paul’s Tomb: A Triumph
9. Black Mountain – Wilderness Heart
10. Belle & Sebastian – Write About Love
11. Killing Joke – Absolute Dissent
12. School of Seven Bells – Disconnect From Desire
13. Swans – My Father Will Guide Me up a Rope to the Sky
14. Neil Young – Le Noise
15. Mötörhead – The Wörld is Yours
16. Futureheads – The Chaos
17. Crocodiles - Sleep Forever
18. Courteeners - Falcon
19. I Heart Hiroshima – The Rip
20. Agnes Obel - Philharmonics
21. Bad Religion – The Dissent of Man
22. Wavves – King of the Beach
23. Sleepy Sun – Fever
24. Born Ruffians - Say It
25. From First to Last – Throne to the Wolves
26. Against Me – White Crosses
27. I Got You On Tape – Spinning For the Cause
28. Pulled Apart by Horses – Pulled Apart by Horses
29. Engineers – In Praise of More
30. Off With Their Heads – In Desolation
31. Volbeat – Beyond Hell, Above Heaven

Leuk lijstje toch? Kan zich moeiteloos meten met de gemiddelde top-2000 hit (al denken zes en een half miljoen Nederlanders daar anders over).

Wat krijgen we in 2011? Het eerste om naar uit de kijken is de nieuwe van The Veils. Helaas is het maar een EP, te kort dus. Komt in januari uit!