Dat betekent iedere week een aantal nieuwe platen luisteren, pakweg tweehonderd per jaar. Daar zitten er verscheidene tussen die na een keer luisteren weer kunnen worden gewist – leuk om even te weten maar ze beklijven niet. Er zitten er heel veel tussen die meerdere keren beluisterd kunnen worden, en die groeien met iedere luisterbeurt. Af en toe zit er eentje tussen waarbij ik de oren spits, waarbij de volumeknop direct naar rechts gaat. En een heel enkele keer, een paar keer per jaar, komt er een echt pareltje langs, een nummer met kippenvel, soms zelfs een hele CD waarvan ik tranen in mijn ogen krijg.
Heel veel van de bands die ik beluister hoor ik voor de eerste keer, splinternieuwe groepen met hun debuut, of artiesten die ik om de een of andere reden tot nu toe gemist had. Spannend, wat staat me nu weer te wachten. Het leukste is dan dat zo’n nieuwe band meteen doorstoot tot de categorie “kippenvel”. In mijn tienerjaren was ik er al trots op als ik weer iets nieuws ontdekt had, en dat gevoel is eigenlijk nooit over gegaan.
Vorig jaar regende het parels, uiteindelijk een top-10 vol met prachtige platen. Dit jaar wachtte ik tevergeefs op dat aha-moment. Mooie platen, dat wel, maar er zat er tot nu toe niet een bij die er bovenuit stak. Een half jaar ging voorbij, een mager half jaar. Tot een paar weken geleden alles in het teken stond van de langverwachte nieuwe van Arcade Fire – The Suburbs.
Ik was een beetje sceptisch. Als de halve wereld loopt te juichen doe ik liever niet mee. De eerste luisterbeurt was ik hartstikke kritisch, ze zouden me niet zo gemakkelijk voor zich winnen. Nu is het misschien wel vijftien of twintig luisterbeurten verder, en ze hebben het toch geflikt. Kippenvel. Niet zo veel als de vorige platen, maar toch geweldig.
Jammer – de beste plaat tot nu toe is geen ontdekking van mezelf. Gewoon een plaat die heel veel mensen prachtig vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten