Onvoorstelbaar omdat The Bevis Frond een band is die al sinds 1986 bestaat, dit is hun 24e album en de eerste die op mijn netvlies terechtkomt. In alle recensies van deze plaat wordt het bevestigd – een band die maar niet wil doordringen tot het grote publiek, maar de recensenten die hen kennen lopen er mee weg. Deze #1 notering zal geen verandering brengen in de bekendheid van deze band uit London rond Nick Saloman. Waar moest ik aan denken? Aan Hüsker Dü, maar vooral aan Dinosaur Jr. Indierock met ruwe en lieflijke randjes, gitaarduels, nummers tussen 3 en 10 minuten. En het zijn er 20 dus het is een hele zit van bijna anderhalf uur, maar elke minuut is de moeite waard. En dan eindigen met ruim 10 minuten “Hang on to your trust in star signs / They may help you through the hard times / Hang on to your dreams of flying / Don’t you ever give up trying.”
Daarna een hele tijd niks, en dan de rest van de top 10.
Idles kost een paar draaibeurten voordat het kwartje valt. Joe Talbot is wat volwassener, wat persoonlijker, maar niet minder explosief, hij zingt niet voor niets “Are you ready for the storm?”
Carnage begint sterk, maar eerlijk gezegd vind ik de tweede helft van de plaat wat inzakken.
The War on Drugs is levert met I Don’t live her anymore een sterke plaat af, maar haalt niet het niveau van de vorige platen.
En dan een van de verrassingen van 2021. Al bijna 10 jaar officieel niet meer als band bestaand, op een paar clubshows na in 2019. In 2020 een plotseling singletje wat in 2021 opeens een plaat met 8 nummers opleverde. De titelsong “2020 De Tering” is in Coronajaar 2021 nog net zo actueel.
Deep States van Tropical Fuck Storm is ook sterk beïnvloed door de pandemie., met name de samenzweringstheorieën die opbloeiden. Nihilisme met humor. Wat de denken van G.A.F.F. Give-a-fuck-fatigue. Moe van het kan me allemaal niks schelen.
American Aquarium komt de tijd door het afstoffen van oude liedjes. Net buiten de top-10 gaan ze terug naar hun beginperiode, op Slappers, Bangers & Certified Twangers coveren ze vooral minder bekende Americana nummers uit de jaren ’90. Let op, het is volume 1, dus er zit vast meer in het vat.
Jason Isbell produceerde een aantal American Aquarium albums, maar is natuurlijk veel bekender van Drive By Truckers en later van zijn eigen band 400 Unit. Georgia Blue is het resultaat van een weddenschap – als Biden deze staat zou winnen zou Jason voor een goed doel een cover album maken met artiesten uit Georgia. En wat een prachtige verzameling is dat geworden. Van Otis Redding en James Brown tot Allman Brothers en REM.
Bij Arab Strap was het 16 jaar stil voor ze met een nieuw album kwamen – het wachten was de moeite waard.
En dan nog een vaste waarde. Things Take Time, Take Time lijkt niet te gelden voor Courtney Barnett’s derde album. Een “kleine” plaat, minder urgent dan haar eerdere werk.
Het totale lijstje van dit jaar was 155 albums. Vorig jaar had ik me eenmalig gepermitteerd om een top 40 te posten omdat anders een paar mooie platen buiten de boot vielen. Dit is eigenlijk ook dit jaar weer het geval, maar dan zou ik er nu 50 moeten noemen. Het houdt niet op .... Dus - we beperken het tot 30. Sorry Foo Fighters, Dinosaur Jr. Tindersticks nog nog 17 anderen. Met alleen een uitzondering voor Life in the Pond van Roger Chapman.
