Dat het een bijzonder jaar was hoef ik niet te zeggen. Wat muziek betreft - geen concerten en festivals, uitgestelde releases, en een heel nieuw fenomeen - noodgedwongen streamen. Met soms prachtige resultaten.
Een jaar waarin ik twijfelde of er "genoeg" goede muziek gemaakt zou worden. Ook het eerste jaar van een nieuw millennium, waarbij ik me sowieso afvroeg of de eindafrekening over 10 jaar net zo mooi zou zijn als die over de jaren '10. Maar waarom negatief, waarom heimwee? Dat heb ik nog nooit gehad. Altijd keek ik uit naar nieuwe muziek, van oude helden maar vooral ook van nieuwe sterren aan het firmament. Waarom zou dat dit jaar anders moeten zijn?
En toch ........ Als we straks door het lijstje gaan valt mij op dat er nogal wat oude helden bij zitten, en maar heel weinig nieuwe ontdekkingen. Wat ook opvalt - heel veel soloplaten van favoriete bands. James Dean Bradfield, Thurston Moore, Jarvis Cocker, Wil Butler, en zo kan ik nog even doorgaan.
Ik luisterde dit jaar meer platen dan ooit tevoren (bijna 200 kregen de kans zich te bewijzen), en in het lijstje wat ik gedurende het jaar bijhoud stonden aan het eind van het jaar bijna 60 platen in het lijstje "potentieel top-30 materiaal". Dan moest dus nog gehalveerd worden.
2 platen haalden niet de top-10 omdat ze wat mijn betreft "buiten mededinging" meededen. De akoestische versie van Fink's Bloom Innocent, en het prachtige pianoconcert Idiot Prayer van Nick Cave, in zijn eentje achter de vleugel op het grote podium in het Alexandra Palace.
Daar gaan we dan, eerst de top-10
Lang heb ik erover nagedacht, en uiteindelijk toch geen keuze kunnen maken - wie komt er op #1? De jonge honden van Idles of Fontaines DC, of de degelijke maar aangrijpende Americana van American Aquarium?
Lamentations is een plaat die je ook met visite kunt opzetten, en dat kun je van de beide anderen niet zeggen. Al mis je dan natuurlijk wel de schitterende teksten. Vooral het openingsnummer, met dezelfde strekking als The World Is On Fire van de vorige plaat (die de top-10 haalde van beste nummers uit de jaren '10).
De verwachtingen bij Idles waren hooggespannen, en kwamen er helemaal uit. Eigenlijk duurt het maar een paar seconden in het eerste nummer War, en je weet dat je goed zit.
Nog meer hooggespannen verwachtingen op nummer 3. Iets minder agressief dan Idles, iets minder ook dan hun vorige plaat Dogrel, maar stip zitten is bij Fontaines DC geen optie.
Totaal onverwachts nieuws uit Berlijn, de eerste echte CD van heel oude helden sinds 2007 (het conceptalbum Lament even niet meegerekend). Veel is er niet veranderd, het is wat verfijnder, meer volwassen, en dan mag zo langzamerhand ook wel. Meegegroeid met hun leeftijd, maar creatief als altijd.
Begonnen als harde punkband is The Men uit New York steeds breder geworden, en op Mercy vliegen za alle kanten op. Een cover album zonder covers, of het moet het intro van Radar Love zijn. Wading In Dirty Water had naadloos op het Woodstock festival gepast.
Wire ging nog eens door de liedjes die ze de afgelopen 10 jaar hadden laten liggen, en ze vonden er genoeg om een CD mee vol te spelen. Als dit de restjes waren, hoe goed moeten die andere nummers dan wel geweest zijn. We weten het, ze haalden meestal mijn lijstje. Dit is dus niet zozeer een "Rest of", maar meer een "Best of" geworden.
Will Toledo kiest niet de gemakkelijke weg, dus verwacht geen herhaling van wat hij eerder gedaan heeft. En daarmee haalt hij deze keer wel de top-10, maar niet de absolute toppositie. Daarvoor zitten er voor mij toch iets teveel "niet-rock" invloeden in.
Op nummer 8 nog een keer Wales in de top-10. We kennen James van de Manic Street Preachers, en muzikaal verschilt dit solo album niet wezenlijk van de band. Zelf noemt hij de Welsh band Man als invloed op zijn muziek, en laat dan nou een oude favoriet van mij zijn.
Wolf Parade is de enige band die Spencer Krug op dit moment in leven houdt, in ieder geval de enige waarmee hij in 2020 een CD gemaakt heeft. Klinkt als vanouds, maar dan is misschien ook wel een beetje een nadeel aan het worden - het lijkt allemaal nogal op elkaar.
We eindigen de top-10 met misschien wel de meest productieve band van de jaren '10. Met hun inmiddels zesde live album, deels opgenomen in Tivoli Utrecht. Een mix van stijlen, zoals de band nu eenmaal is, maar er zit genoeg energie in om de top-10 te halen.
En daaronder de 20 anderen die de top-10 completeren. Hoewel - ik heb dit jaar me niet in kunnen houden tot slechts 30 platen. Dan vielen er teveel leuke plaatjes af. Dus - toch maar 40 dit jaar. Eenmalig (?)
