pi-drie

Zeepeduinen

Ik deed altijd een beetje meewarig over mensen die zeiden - ik hoef niet zo nodig naar het buitenland hoor. Nederland heeft nog genoeg mooie plekjes. Hoe kun je dat nu zeggen als je weet van het Mont Blanc massief, de Gorges du Verdon, of de Grand Canyon. Steden als Jeruzalem, Barcelona of New York? Musea als de Guggenheims in Bilbao of New York, of het MOMA?
Sinds een paar weken hebben wij een optrekje in Burgh Haamstede, toch wel een heel mooi stukje Nederland. Goed - het blijft Nederland, maar toch.
Ik deed een hardlooprondje door de Zeepeduinen, en keek mijn ogen uit. Het mooiste stukje Nederland?  Ik was aan het hardlopen, dus binnenkort nog maar eens gewoon wandelen om echt goed te kunnen kijken.
Moeilijk om in een foto te vangen, maar het ziet er gewoon on-Nederlands uit.



Let wel - dit betekent niet het einde van de buitenlandse bestemmingen. Maar wel  lekker handig om zoiets om de hoek te hebben.

Makers

In zijn recente boek Makers voorspelt Chris Anderson (The Long Tail) een nieuwe industriële revolutie – die op een aantal gebieden al aan de gang is maar zich de komende jaren verder zal ontwikkelen. In deze revolutie zal de manier waarop wij producten ontwerken, maken en distribueren radicaal veranderen – open en helemaal web-based.

Ik heb een levenslange ervaring in de traditionele maakindustrie. R&D afdelingen ontwerpen spullen, hopelijk nadat marktonderzoek heeft aangetoond dat er behoefte aan is. Intellectueel eigendom wordt met patenten beschermd om de uitvinder een kans te geven zijn vinding te gelde te maken. Producten worden gemaakt en opgeslagen, en via een groot aantal stappen en tussenstations verspreid over zoveel mogelijk mensen. Mijn rol daarin: het zo slim (efficiënt) mogelijk produceren en verspreiden van die goederen, plus het aan de man brengen via relatiebeheer, marketing gereedschappen en persoonlijke verkoop. Economies of scale, Lean Manufacturing, dat soort termen speelde een hoofdrol in mijn vocabulaire.

De maakindustrie die Anderson schetst in Makers is een heel andere. Een enkeling met een idee die zich via crowdfunding laat voorfinancieren, met behulp van de openheid van het web en met hulp van anderen een ontwerp maakt, via 3D prototyping zijn eerste producten maakt, ergens op de wereld een maker vindt en de distributie zelf verzorgt via internet-selling.

Ik maak me geen illusie dat ik nog dat soort entrepreneur zal zijn, zelfs als ik de ideeën zou hebben. Gelukkig verandert een van de aspecten van de maakindustrie niet - er zijn nog steeds bedrijven die spullen maken, en die dat op een zo slim mogelijke manier moeten doen. Wat veel interessanter is voor mij in mijn huidige bedrijf is hoe deze nieuwe productie- en distributiemogelijkheden zich verhouden tot de traditionele beursgenoteerde organisatie. Wat kunnen we binnen zo’n groot concern in de B2B wereld leren van de nieuwe revolutie? En hoe voorkomen we dat we er opeens achter komen dat we een straatlengte achterstand hebben op de nieuwe industrie?

Anderson beschrijft nu nog bedrijfjes die operen in heel kleine niches. Lego blokjes die  Lego in Billund zelf weigert te maken. Of nog meer niche: aquaria voor kwallen. Maar wanneer komt het moment dat onze grote fabrieken stil staan omdat producten met dezelfde functies heel ergens anders gemaakt blijken te worden?